Δ Ι Λ Η Μ Μ Α

Πισω απο το γαλαζιο του ουρανου
υπαρχουν σκιες, σε φοντο γκρι
εκει που τελειωνω μεσα στο βαθυ γαλαζιο
κι ηρεμια πλαναται στον οριζοντα,
οι σκεψεις αλλοιωνουν την εκσταση,
το γαλανο του χρωμα αναδευω, κατω απο τον ηλιο
που χαιδευει αγγελικα το σωμα μου...
Πρωτα θεριευει και μετα εξαφανιζεται
σε μια μονοτονη γκριζα μερα...
Κι επικρατει η σκεψη μου
μια αταραχη θολουρα,
δεν μπορω να δω καθαρα
μπερδευομαι, χανω τον ειρμο,
κι σκεψεις τερματιζουν,
ξεχναω πως βαδιζουν
εκει, μενω ακινητη
μεχρι να συναντησω το γαλαζιο
της ψυχης μου.

Εσυ φταις για αυτο...
τωρα το καταλαβαινω
εγω σταματησα να προσπαθω
καιρο τωρα...
Εσυ φοβασαι να βαδισεις...
εγω δεν βρισκω νοημα σ'αυτο
Θα σε συναντησω και τι μ'αυτο.
Δεν περιμενω μια απαντηση
ξερω το γαλαζιο θα φανει
πριν σκεπαστει απο την αποκοσμη ατμοσφαιρα
κι εσυ θα μεινεις ξενος,
οπως τα χρωματα του ουρανου
περα απο τα συνορα αυτου του τοπου.