Oι Καλτσες

Το παθος δεν αρχιζει τωρα...τωρα θα μπορουσα να πω δεν ειχε αρχη και τελος,
σε κοιτω πισω απ' ενα δυχτι απ' τις καλτσες που εβγαλα ενα σκιρτιμα ενας αναστεναγμος
ειναι οι καλτσες που ποθω οχι εσενα οι καλτσες μου μεσ' τον εκεντρισμο...
Σε βλεπω κρυφα να με κοιτας να τις βγαζω και τις βαζω η εκπληξη ειναι παντα στην αρχη,
αλλα και το αντιθετο εσενα σου την δινει...ειναι που θα τις ξαναφορεσω, που θα ξαναντυθω
κι αυτες θα λιωσουν σε ενα ταξιδι περιπατου.
Περα απο τα δυχτια τις αλυσιδες τις ζαρτεριερες με την ραφη, ειναι χιλιαδες στα ποδια μου
η δαντελα κοκκινη κανει ζαρες, βγαζει ποντους μια καταστροφη και ενω πληρωνω αυτες
σε ενα απειροελαχιστο ταξιδι βαλε βγαλε διαλυονται χωρις αντικατασταση ειναι μοναδικες
αυτο ειναι δα το μυστικο τους τις λατρευω μια μια κι αυτες με εγκαταλειπουν μια ασχημη στιγμη,
το πιο μαρτυρικο απ' ολα η ελειψη τους.