Το σκοταδι

Οι σκεψεις βαθαινουν γινονται φορτικες
σηκωνουν ενα βαρος που γλιστροντας
ολισθαινουν στο σκοταδι.
Το σκοταδι πυκνα πυκτο αστερο, βαθαινει...
Οι σκεψεις γλιστρουν μεσα σε ονειρα
με βλεφαρα βαρια...
Και το σκοταδι χρωματιζεται μεσα στο απυθμενο
βαθος μιας σκεψης.
Η φιγουρα στο σκοταδι ειναι δικη σου
σε αναγνωριζω απ' το προσωπικο σου αρωμα...
Η σκεψη να σε νιωσω πανω μου γινεται βαρος,
αποτυχια, εξεφτελισμος....
Οι ιδιοτροπιες παιρνουν και δινουν...
Το σκοταδι με κυκλνωνει βαρια, και οι σκεψεις
αλιωνουν την πραγματικοτητα...
Τωρα δεν ξερω πως να βγω στο φως...
Πως να χρωματισω την ιδιομορφη πλασματικη
πραγματικοτητα.
Δεν ειχαμε τιποτα να πουμε στα αληθεια αλλα
φτιαχνομασταν....
Δεν θα βγουμε απ' το σκοταδι να το ξερεις
ειχε παρελθον, αυτο μοναχα φτανει.
Ετσι θα μεινει σκοτεινο και απομακρο
μεσα στην σκεψη που συνεχεια με ζυγωνει
και εγω θα πω ' ειχες την φαεινη ιδεα να με συναντησεις '
αμα το θελες το σκοταδι θα περνουσε....