Μια Μερα στον Παραδεισο

Και ο ερωτας που πηγε ο ερωτας
22 χρονια αναρωτιεμαι...
σε αφορητους πονους
κακουχιες και  δυστυχιες να με κατατρωει,
αυτο μενει και παντα αυτο σε κορυφωνει
οταν θυμαμαι τις καλες μου στιγμες
μεσα σε εναν αλησμονητο ποθο
τρεμοπαιζει η ζωη η δικη μου...
δικια μας ζωη...
τλειωνει κι αρχισει σε μια κορυφωσει ηδονης
οπου δεν υπαρχουν λογια μονο κορμια που παλονται
εκει που δεν στερευει ποτε η επιθυμια, οσο
υπαρχει ο φτερωτος θεος με το βελος
να σε διατρυπαει κι  η θεα Ευτερπη...χορδες σε μουσικη
που λιγο σου θυμιζουν πως θα μπορουσε να'ναι μια μερα
στον παραδεισο,στους ακανονηστους χτυπους της καρδιας σου
η μουσικη,οι χαντρες που φορας και παιζεις
γιναν κομματια ψυχης που μετουσιωνεται σε μορφη
γυριζοντας ξανα κοντα στον ερωτα
για ενα αλυσβερισι...μια φορα ακομη σ'αγαπω
χαμενη,σερνωμαι στα κεντητα σεντονια
αναζητωντας να αμαρτησω...για να κερδισω εσενα αγαπη μου
μεσα απ'το μεταξωτο μου φορεμα...το κεντρο των παθων
δεν  θα μπορουσε να'ταν αντρας μονο γυναικα...
πεινασμενη απο την ερημωση....