ΤωΡα ΘυΜαμαι

Κρυος σαν τον βορεινο ανεμο
καυτος σαν το θερος...
Οι σκεψεις αντιφατικες και αλοκοτες
με εμφαση εσενα,
την μια σ'αγαπω και σε ονειρευομαι
την αλλη ολη σου η υπαρξη γινεται σταχτες...
Και το τσιγαρο παιρνει τιμονι
για να μην συναντησω την απογνωση
ενα ακομη...
Πριν ξημερωσει και χαθω μεσα στα ονειρα
οπου δεν υπαρχει ποτε καπνος
ουτε η συνηθης κανονικοτητα...
Βαριεμαι τις κοινοτυπιες...
Την συζητηση...
Εσενα σε εχω βαρεθει απο παντα
εισαι σε μια ακρη του μυαλου μου
που ξεπετιεται ουρλιαζοντας
να κατακτησει το δικο της ανεμο...
Κι εγω την διωχνω...
αλλα ειναι επιμονη ειναι βοριας,
ανεμοθυελλα,κοκαλωνει απο ακρη σε ακρη
αυτη την διαβιβαση μεσα στην σκεψη
μπαινει στην ψυχη μου απροσκλητη,
τωρα βραζει,βγαζει ατμους...
Σε αγγιζει και σε καει,
τωρα θυμαμαι...