Το Παθος

Το παθος χτυπαει αλυπητα μεσ' την σιγη....
Μεσ'την νυχτα...
Ξαφνικα κυκλωνει, το παθος δεν ηταν
φευγαλεο, ηταν εμμονη.
Δεν διατρεχει κινδυνο εμβολης, κατατρεγμου,
συμφορας, εσυ παλι ερμαιο στα χερια του
αμφιβαλεις...
Δεν σε λυτρωνουν οι απαντησεις, δεν κανεις
το παθος τεχνη, η τεχνη του ερωτα φτιαχνεται
μονο στο μυαλο, στη φαντασια αμα αφεθεις...
Δεν υπαρχει φυσικη επαφη κι αμα υπηρχε δεν
θα αρκουσε να διαταραξει τον ιστο της αραχνης
που υφαινει το μυαλο ακομη και οταν το απασχολεις...
Λυπαμαι που στο λεω αλλα δεν ξεφευγεις οσο το
αντικειμενο του ποθου συναντιεται με την υπαρξη σου...
Κι αμα χαθει...κι αυτο σε τρωει...πρεπει να βρεις αλλο...
Πρεπει να το ταισεις...το παθος σου μια ολοκληρη ζωη.
Να ψαχνεις υλικο αυτη ειναι η σωστη εκφραση...
Κι ομως φοβαμαι να το πω.
Ακουγεται προστυχο...κι ομως ειναι δυσευρετο, σπανιζει,
ειναι ο δευτερος μου εαυτος που συναντιεται...
Αλλαζει πλοκη, τα δυχτια της υφαντρας εχουν μεγαλωσει
απογνωση...πιο μακρυα απ'τα φιλια της νυχτας που με προδωσες.